شهنشهی طلبی باش چاکر فقرا

گر آرزوست ترا فیض جام جم بردن

بنجم ثابت و سیار گنبددوار

ببر بمنظر کامل عیارشان مس قلب

همی دهند و ستانند خسروان را تاج

گرت بر آینهٔ دل نشسته زنگ خلاف

مبین مرقع خاکی چه دروی اخگرهاست

چو ملک تن بود اقلیم دل قلمروشان

بر اهل فقر مکن فخر خواندی ار ورقی

کنند شیر فلک رام همچو گاو زمین

گرت هوا است که عین الحیوة ظلمت چیست

مرا بدولت فقر آن دلیل روشن بس

بود چو فقر سیه کردن خودی ز وجود

ز فخر پا نهد اسرار بر فراز دوکون