بر افتی ای فراق از روزگاران

بما امروز نگذارندش اغیار

نقاب عنبرین از صبح رخسار

نشاید دم زدن ورنه نبایست

بماکن گوشهٔ چشمی که عمری است

من ار قلبم قبولم کن که چندی است

به فریاد دل ما رس که زیبا است

ندیدم حاصلی از کشتهٔ خویش

دل و جان فرش راهت کرده اسرار