ریزد عرق ز روی تو یادانه گهر

نور الجبین ام هو بالطور مضئة

سرو قباپوش خطائی کند خرام

طاق است ابروی تو در آفاق بس بلند

ای آنکه تیر چشم تو از سر خطا نرفت

بر حال من بسوخت دل دشمنان من

درویش بینوایم و تو پادشاه حسن

زین آستان مخوان به پناه دگر مرا

محمل مبند بر شتر ای ساربان دوست

اسرار عشق هرچه نهفتم نداد سود