ای جان جهانیان فدایت

در دولت حسن صد چو یوسف

صد خرمن حسن داری ای ماه

کی نوش کند ز چشمهٔ خضر

بر طوبی وسدره کی نشنید

هرکس بکسی امیدوار است

درمشرب عاشقان نبرده است

جانم بلب از پی نگاهی است

چون دست نمیدهد که گاهی

ای آفت عقل و غارت هوش

دل را ز مژه چشاندهٔ نیش

تا حلقهٔ زلف تو بدیدم

نخل قدت ار به بردرآید

طاقی بمقام خوبروئی

خوش آنکه دهم بدست جامت

یک جرعه دهی ز لعل کافتم

زلفت بتو غیر کج نهادی

زین بعد بر آن سرم که باشم

سر خیل بتان نازنینی

ای صاحب خرمن لطافت

ز ابروت بقصد مرغ جانم

با جمله وفا بما جفا چند

هرکس که بدیدت آفرین گفت

ذاتت جو خدای نکته بین است

چون مردم دیدگان بدیده

آن به که بگوشهٔ نشینم

از جام صفا می بقا را

بندیش ز داوری فردا

تو آینهٔ جهان نمائی

در پیش وقوف کوی تو نیست

جز در رخ و زلف تو که دیده

جز در دهنت که دید گیرند

کی مرغ دل مرا بود راه

اسرار نبوده است چون بار