شمارهٔ ۸ - این ابیات مثنوی حسب الحال گفته در عذر ارسال شعر به بزرگی که شعر می گفته
126
شمارهٔ ۸ - این ابیات مثنوی حسب الحال گفته در عذر ارسال شعر به بزرگی که شعر می گفته
من آن اعرابیم اندر دل بر
که آنجا مرغ جان را سوختی پر
تمام عمر آب شور می خورد
گمانی هم به آب خوش نمی برد
قضا را روزی اندر نوبهاران
گوی را مانده در ته آب باران
چو اعرابی چشید آن آب بر جست
عزیمت را به این نیت کمر بست
کز آن جلاب پرسازد سبوئی
شود صحرا نورد و دشت پوئی
دواند تا به درگاه خلیفه
به جا آرد عزیمت را وظیفه
ازین غافل که آنجا بحر مواج
که آب سلسبیلش می دهد باج
لب و کام ملک را می تواند
ازین شیرین تر آبی هم چشاند
سخن کوته چو آورد آن سبک گام
به منزل می برد از شاه آرام
به شیرین حرفهای پر بشارت
که می بردند تسکین را به غارت
به عالی مژده های به هجت افزا
که می کندند کوه طاقت از جا
نگهبانان شاهش پیش خواندند
به خلوت خانه خاصش نشاندند
ملک چون جرعه ای زان آب نوشید
بر آن صورت از احسان پرده پوشید
به وی از جام همت جرعه ای داد
که خاص و عالم را در خاطر افتاد
که بود آبی از آب زندگانی
برابر با حیات جاودانی
بلی زانجا که موج بحر جود است
زیان بینوایان جمله سود است
بسانادان که از همراهی بخت
به صدر بزم دانایان کشد رخت
بسا ناقص خزف کز لعب گردون
به صد گوهر دهندش قیمت افزون
بسا جنس زبون کز حسن طالع
شود بالای جنس خوب واقع
الا ای پادشاه کشور دل
که دایم می زند عشقت در دل
دلی دارم ز عشقت آن چنان گرم
که سنگ از گرمی آن می شود نرم
ضمیری از ثنایت آن چنان پر
که در درج محقر یک جهان در
دهد گر عمر مستعجل امانم
شود از جنبش کلک زبانم
پر از مدح تو دیوان ها امانم
شود از جنبش کلک زبانم
کنون از حق اعانت وز تو امداد
زمن مدح و ثنا وز بخت اسعاد