چند چشمت بسته بیند چشم سرگردان من

جان مردم را خراشید آن که حک کرد از جفا

تا چرا چشم تو پرخون باشد و از من پرآب

گشت مژگان تو یکدم خون چکان وز درد آن

آن که از عین ستم زد زخم بر آهوی تو

ناله ات کرد آن چنان زارم که امشب از نجوم

تا مرا باشد حیات و محتشم را زندگی