کو تیغ که انتقام کشم از زبان خود

چون لاله گر زبان نکشم از دهان خود

خاکم به سر ببین که چه کردم به جان خود

خواهم به سنگ نرم کنم استخوان خود

بهتر که او براندم از آستان خود

مشکل که بگذرد ز سر پاسبان خود

آن حرفها که ساخته خاطر نشان خود

کردم یقین به یک سخن آخر گمان خود

ما را سگان یار برون از میان خود