کمر به کین تو ای دل چو یار جانی بست

به بزم وصل قدم چون نهم که عصمت او

دری که دیده بروی دلم گشود این بود

گز از خماردهم جان عجب مدار ای دل

رخ از دریچهٔ معنی نمود آن که به ناز

شکست ساغر دل را به صد ملامت و باز

به نیم معذرتی آن هم از زبان فریب

چو گرد قصد نگه کار غیر ساخت نخست

به عرض عشق نهان محتشم زبان چو گشود