در سیر چمن دیدم سرو چمن آرائی

در پرده عذار او در بسته گلستانی

ای عقل وداعم کن خوش خوش که درین ایام

با آن که جهانگیرست شمشیر زبان من

در گوش دلم تکرار بس راز همی گوید

هان ای سر سودائی راز هوس گرمست

از منع ببندی لب درلانه که خوبان را

ای مرغ همایون فال زین بال فشانیها

از دغدغهٔ ایمن شو کز پاکی عشق تو

ای عقل سپرداری بگذار که رد دلها

بر محتشم افکن ره تا گردی ازین آگه