دیده ام مست و سرانداز و غزل خوان برهی

نخل آتش ثمری سرو مرصع کمری

قدر به این ده جان چشم فریبندهٔ دل

ملک دل می رود از دست که کردست ظهور

نقد جان بر طبق عرض نه ای دل که رسید

غیر ازو گر همه جان برد و بحل گشت که دید

محتشم بهر فرود آمدن آن شه حسن