گذری بناز و گوئی ز چه باز دلگرانی

دل و دیده نیست ممکن که شوند سیر از تو

بره و داد چندان که من قدیم پیمان

ز برای صید جانها چو شکار پیشه ترکان

به زمان حسن یوسف چه خلاص بوده دوران

تو به طفلی آنچ نانی به جمال و شان که گویا

ز تو گرچه خلق شهری به جفا شدند پنهان

تو به یک جهان دل و جان نکنی اگر قناعت

ره دشمنیست گر این که فراق می کند سر

سزد ار به تیغ غیرت ببرم زبان خود را

گه باد چون بود چون به گیاه خشک آتش