نکشد ناز مسیح آن که تو جانش باشی

یارب آن چشم که باشد که تو با این همه شرم

حال دهشت زده ای خوش که دم عرض سخن

میرم از رشک زیان کاری جان باخته ای

تا ابد گرد سر باغ و بهاری گردم

گر درین باغ کهن سال بمانی صد سال

با تو پیوند دل خویش چنان می خواهم

گر مکافات غلط نیست خوشا عاشق تو

اگر ای روز قیامت به جهان آرندت

ای دل از وی همه در نعمت وصلند تو چند

با همهٔ کوتهی ای دست طمع چون باشد

قابل تیر وی ای دل چونه ای کاش ز دور

زخم تیریست خوش از غمزه دل دار کز آن

برقی از خانه زین می جهد ای دل بشتاب

از من و غوطه در آتش زدن من یاد آر

محتشم دل به تو زین واسطه می بست که تو