اگر آگه ز اخلاص من آزرده دل گردی

مکن چون لاله چاکم در دل پرخون که می ترسم

دلت روشن تر از آیینهٔ صبح است می خواهم

چو بی جرمی به تیغ بی دریغم می کنی بسمل

تو ای مرغ دل از پروانه خود کم نه و باید

رقیبان چون گسستی از دلش سررشتهٔ مهرم

اگر خواهی ز گرد غیر خالی کوی آن مه را