پند گوی تو چه ها تا به تو فهمانیده

ز آتش سرکش قهرت ز تو رو گردانست

زان نگه قافلهٔ صبر گریزان وز پی

مژه بیش از مدد ابرویش از دل گذران

چه روم بی تو به گشت چمن ای حور که هست

می کشم پای ز هنگامهٔ عشقت که فراق

محتشم شمع صفت چند بسوزی مروی