از نسیم آن خطم در حیرت از صنع اله

شوق بر صبر این سپه بگماشتی گر داشتی

چون به دل بردن درآید دلبر سیمین بدن

نیست چیزی در مذاق من مقابل با بهشت

در تصرف عشوه ات از چان ستانان دل ستان

جز گناه عشق خوش لذت ز هر حرفی که بود

ارزن اندر آسیا سالم تر است از من که هست

ای شه بالا بلندان کز جمال و خال و خط

در جهانگیر بست حسنت بی امان گوئی که هست

شاه جم جاه بلند اقبال کادنی بنده اش

محتشم کایینه دل داده صیقل همچو من