ای سرو گلندام که داری کمر از مو

جز کاتب قدرت که رخت را ز خط آراست

بر روی تو خط نیست که از جنبش آن زلف

با تیزی مژگان تو نقاش چه سازد

جز هندوی چشمت که به مژگان رگ جان زد

گفتی اثری در تب عشق از تو نمانده

ترسم نرسد بر بدن محتشم از ضعف