87
غزل شمارهٔ ۴۷۹
ای پارسای کعبه رو عزم سر آن کو مکن
راه ریا گم میکنی در قبلهٔ ما رو مکن
رسم به تانست ای پری دین کاهی و ایمان بری
اما تو قدسی جوهری با این صفتها خو مکن
یارب چو من هر بی خبر کز فرقتت دارد خطر
بیخ حیات او بکن هجران نصیب او مکن
من صیدی ام کز سرکشی حکمت شکارت می کند
پرتکیه بر تسخیر من در قوت بازو مکن
تنها ز کویت می روم دل گر نیاید کو میا
جان هم به منت گر کند همراهی من گو مکن
خار مزار محتشم گل می دهد از خون برون
بگذر بران گلشن ولی گلهای او را بو مکن