رویت که هست صورت چین شرمسار از آن

تحریر یافت صورت و زلفت ولی هنوز

بر نخل ناز پرور او هرکه بنگرد

از گلستان او همه کس را به کف گلی است

مردم ز بیم مرگ به عمرند امیدوار

در هجر می دهی خبر آمدن به من

زین نیلگون خمم به همین شادمان که هست

باقیست یک دمی دگر از عمرم ای طبیب

از آهنست سقف فلک گویا که نیست

آورده زور بر دل زارم سپاه غم

می پرورد می فرح انجام محتشم