78
غزل شمارهٔ ۴۳۸
دل خود را هنوز اندر تمنای تو می بینم
که میمیرم چو ماهی را به سیمای تو می بینم
نسیم آشنائی لرزه می اندازدم بر تن
چو سروی را به لطف قد رعنای تو می بینم
به شکلت دیده ام شوخی و خواهد کشتنم گویا
که در وی نشاء عاشق کشیهای تو می بینم
ثبات عشق دیرین بین که دارم چشم برغیری
ولی دل را پر از آشوب و غوغای تو می بینم
به خونم کرد چابک دست دیگر دست خود رنگین
سر خود را ولی افتاده در پای تو می بینم
گل اندامی دگر افکنده در دامم ولی خود را
اسیر اندر خم زلف سمن سای تو می بینم
برآتش میزنی هردم ز جائی محتشم خود را
که دیداست آن چه من از طبع خود رای تو می بینم