ز بس که مهر تو با این و آن یقین دارم

زمانه دامن آخر زمان گرفت و هنوز

تو اجتناب ز غیر از نگاه من داری

تو واقف خود و من واقف نگاه رقیب

چنان به عشق تو مستغرقم که همچو توئی

به دور گردی من از غرور میخندد

هزار تیر نگاهم زد و گذشت اما

به پیش صورت او ضبط آه خود کردن

بس است این صله نظم محتشم که رسید