غرض از چشم اگر رفتی نخواهی رفت از یادم

من آن صیدم که هرجا می روم در دام صیادم

بدان کز صرصر هجر تو دوران داده بربادم

که افکند است از پا حسرت آن سرو آزادم

که آنجا نوحه دارد بر سر تن جان ناشادم

چنان زارم که هست آهسته تر از ناله فریادم

ز آهن نیستم جان دارم آخر آدمی زادم

که من دیروز خسرو بودم و امروز فرهادم

که تا او خواهد آمد صبر خواهد کند بنیادم