لب پر سوال بر سر راهی نشسته ام

زان شمع بس که داشته ام دوش اضطراب

گل می دمد ز دامن و چشمم که روز و شب

صیادوار ز آهوی دیر التفات او

دل ساخت سینه را سیه از دود خود ببین

روز فریب بین که گذشت است محتشم