73
غزل شمارهٔ ۳۷۸
ما که می سازیم خود را در فراق او هلاک
از وفای او به جان یم از برای او هلاک
لطف او در رنگ استغنا و بر من عکس غیر
از برای لطف استغنا نمای او هلاک
من که تنگ آوردنش در بر تصور کرده ام
می شوم از رشگ تنگی قبای او هلاک
گر بجنبد باد می میرم که از بی تابیم
بهر جنبشهای زلف مشگسای او هلاک
ای فلک یک روز کامم از وفای او بده
پیش از آن روزی که گردم از جفای او هلاک
می نهد تا غمزه ناوک در کمان می سازدم
اضطراب نرگس ناوک گشای او هلاک
زخم دلخواهی که خورد از دست جانان محتشم
مدعی از رشک خواهد شد به جای او هلاک