من بی تو ندارم از چمن حظ

بی روی تو در چمن ندارند

بی قد تو نارواست کردن

یک ذره نمی فروشم ای گل

خوش می کند از دراز دستی

با حسن طبیعت است کز وی

جعد تو ذقن طراز دل را

جز جام که دید از آن دهن کام

ای می که به جوشم از تو چون خم

این پیرهن این توای که داری

بی تابم از این که می کند زلف

لب می گریزم از حسد که دارد

در مهد که دایه ساقیش بود

گو شیخ مگو مراخطا کار

او ره زن کاروان جانهاست

پر زلزله شد جهان و دارد

با لذت عشق خسروی داشت

پروانه قرب شمع یابد

شد گرم که آردم به اعراض

بد خوئی محتشم به این خوی