منم از مهر به غم خوردنت ای یار حریص

باغ حسن تو نم از خون جگر می طلبد

ز آب و آیینه بجو صورت این سر که چراست

مرض عشق من آن مایهٔ بد نامیها

خنده فرمای لب حسن که آن زاری ماست

زود جانها به بهای دهنش رفته که بود

میتوان باخت ز بسیاری لطفش به رقیب

نازکاین نوع شود سلسله جنبان هوس

محتشم حرص تو ظاهر شده در دیدن او