آهوی او که بود بیشه دل صیدگهش

از بدآموزی آن غمزه نمی گردد سیر

دو جهان گشته به حسنی که اکر در عرصات

مه جبینی ز زمین خاسته کز قوت حسن

وای بر ملک دل و دین که شد آخر ز بتان

چکند گر نکند خانهٔ مردم ویران

محتشم در گذر آن چشم که من دیدم دوش