ز خانه تاخت برون کرده ساغری دو سه نوش

خمار رفته ز سر تازه نشاء از می تلخ

چو شاخ گل شده کج در میان خانه زین

ز رخش راندنش از ناز در نشیب و فراز

نموده دوش بدوش ابروان خم به خمش

سرشک کرده هم آغوش کامکاران را

لباس بزم به برآمد آن چنان که مگر

ز حالت مژه آن عقل مات مانده که چون

ستاده محتشم از دور بهر عرض نیاز