عجب شمعی که از بالا به پایان می رود دودش

عتاب عشوه آمیز و خطاب خنده آلودش

که در یک لحظه صد ره می شوم مقبول و مردودش

که پیش من عزیزش دارد اما می کشد زودش

که دارد کودکی با صد هزار آزار خشنودش

که می دانم به جز بی تابی من نیست مقصودش

به الماس جفا خوش می کند داغ نمک سودش