بزم کین آرا و در ساغر می بیداد ریز

گر ز من دارد دلت گردی پس از قتلم بسوز

جرعه ای زان می که شیرین بهر خسرو کرده صاف

روز قسمت به اسحاب تربیت یارب که گفت

ای دل آن بی رحم چون فرمان به خونریزت دهد

ای سپهر از بهر تاب آوردن این سلسله

در حرم گر پا نهی آید ندا کای آسمان

خفته در پای گل آن سرو ای صبا در جنبش آ

مس بود اکسیر را قابل نه آهن محتشم