به من که آتش عشقش نکرده دود هنوز

ز صبر او دل من آب شد که دی ره صلح

دگر سحر که ازو بوسه خواه شد که ز حرف

نموده بود به من غایبانه رخ آن دم

من از قیامت هجران به دوزخ افتادم

دمی که حور و پری سجدهٔ تو می کردند

طپانچه زده خورشید عارضت مه را

دمی که نوبت عشقت زدم به ملک عدم

چو محتشم به گدائی فتادم از تو ولی