ای از می غرور تو لبریز جام ناز

طبع مدقق حرکت سنج می نهد

ایزد برای لذت وصل آفرید و بس

یک سر نمانده بر تن و آن شوخ را هنوز

مجنون ز انتظار کشیدن هلاک شد

هرگز ز چشم دیر نگاهش به ملک دل

مجنونم از تغافل چشمش که بس خوشست

من ناصبور و مانده در وصل را کلید

شد سر گران ز گلشن خاکم روان بلی

گفتم عیادتی که سبک گشته گام روح

در زیر تیغ می دهد از انتظار جان