لشگر عشقت سیاهی می کند از دور باز

برشکست خیل طاقت ده قرار ای دل که کرد

تا به جای نوش بارد نیش بر ما خاکیان

من که با خود برده بودم شور از میدان عشق

گرچه حسن لن ترانی بست راه آرزو

پای کوبان بر فراز بیستون عشق تو

وه که در بازار رسوائی عشق پرده سوز

در برافکن دیگر ای دل جوشن طاقت که نیست

زان خط نو خیز بر خیل سلیمان خرد

گر چنین خواهد نمودن کوکب عشقم طلوع

با وجد فقر از اقبال عشقش محتشم