زاهدان منع ز دیر و می نابم مکنید

چشم افسونگرش از کشتن من کی گذرد

مدعی را اگر آواره نسازم ز درش

من خود از بادهٔ دیدار خرابم امشب

مدهید این همه ساغر بت سرمست مرا

حرف وصلی که محال است مگوئید به من

خواهم از گریه دهم خانه به سیلاب امشب

چارهٔ بیخودی من به نصیحت نتوان

توبه چون محتشم از می مدهیدم زینهار