68
غزل شمارهٔ ۲۵۳
دست به دست همچو گل آن بت مست می رود
گر ز پیش نمی روم کار ز دست می رود
من به رهش چو بی دلان رفته ز دست و آن پری
دست به دوش دیگران سر خوش و مست می رود
دل به اراده می دهد جان به کمند زلف او
ماهی خون گرفته خود جانب شست می رود
من به خیال قامتت می روم از جهان برون
شیخ به فکر طوبی از همت پست می رود
بار چو بستم از درت مانع رفتنم مشو
زان که مسافر از وطن بار چو بست می رود
خانه پرست از ریا رفت و به کعبه کرد جا
کعبهٔ ماست هر کجا باده پرست می رود
گیسوی حور اگر بود دام فسون ز قید آن
مرغ که جست می پرد صید که رست میرود
کلک زبان محتشم در صفت تو ای صنم
هر سخنی که زد رقم دست به دست می رود