بر هر دلی که بند نهاد از نگاه خود

از راه نارسیده شهنشاه عشق او

گردید عام نشاء عشق آن چنانکه یافت

زان همنشین ستاره که می تابد از زمین

زان شد بلند آتش رسوائیم که دوش

یک شهر شد به باد دو روزی خدای را

خوش آن که خود بکشتم آئینی و بعد قتل

ذوق مرا پیاپی اگر از جفای خویش

خواهی که دامنت رهد از چنگ محتشم