گر شود پامال هجر این تن همان گیرم نبود

گر دلم در سینه سوزان نباشد گو مباش

ز آفتاب هجر مغز استخوانم گو بریز

ملک جانی کز خرابیها نمی ارزد به هیچ

دیده گر خواهد شدن از گریه ویران کو بشو

ناله از ضعف تنم گر برنیاید گو میا

چون به تحریک تو می رانند ازین گلشن مرا

بود نافرمان دلی با من همان گیرم نزیست

گفتم از عشقت به زاری محتشم دامن کیشد