جان بر لب و ز یار هزار آرزو مرا

زین تب چنان ره نفسم تنگ شد که هیچ

آن بلبلم که جلوهٔ آتش گل من است

از طره دو تا به دو زنجیر بسته است

خوی بد است مائدهٔ حسن را نمک

ذرات من ز مهر تو خالی نمی شوند

در عاشقی مرا چه گنه کافریدگار

اقبال محتشم که چو طبعش بلند بود

تا آمدم به سجدهٔ سلمان جابری