57
غزل شمارهٔ ۲۱۳
بهترین طاقی که زیر طاق گردون بسته اند
بر فراز منظر آن چشم میگون بسته اند
حیرتی دارم که بنایان شیرین کار صنع
بیستون طاق دو ابروی تو را چون بسته اند
از ازل تا حال گوئی نخل بندان قدت
کرده اند انگیز تا این نخل موزون بسته اند
جذبهٔ دل برده شیرین را به کوه بیستون
مردم ظاهر نگر تهمت به گلگون بسته اند
از سگان لیلیم حیران که در اطراف حی
با وجود آشنائی راه مجنون بسته اند
مژده مجنون را که امشب محرمان بر راحله
محمل لیلی به قصد سیر هامون بسته اند
کرده اند از وعدهٔ وصل آن دو لعل دلگشا
پرنمک در کار تا از زخم ما خون بسته اند
زیر این خون بسته مژگان مردم چشم ترم
از خس و خاشاک پل بر روی جیحون بسته اند
حاجیان خلوت دل با خیال او مرا
دردرون جا داده اند و در ز بیرون بسته اند
ترک خدمت چو نتوان کین بنده پرور خسروان
پای ما درپایهٔ چتر همایون بسته اند
تا ز محرومی به خوابش هم نبینم محتشم
خواب بر چشمم دو چشم او به افسون بسته اند