کمان ناز به زه نازنین سوار من آمد

جهان دل و جان می رود به باد که دیگر

چو افتاب که از ابر ناگهان بدر آید

شد آرمیده سوار سمند و آخر جولان

سترده داد بلاکار زاریان بلا را

ز پیش راه مرو محتشم که بهر عذابت