59
غزل شمارهٔ ۱۷۸
شبی که بر دلم آن ماه پاره می گذرد
مرا شرارهٔ آه از ستاره می گذرد
خراش دل ز سبک دستی کرشمهٔ او
به نیم چشم زدن از شماره می گذرد
دلم بر آتش غیرت کباب می گردد
چو تیرش از جگرپاره پاره می گذرد
ز رخش صبر و شکیبائی آن گزیده سوار
پیاده می کندم چون سواره می گذرد
مشو به سنگدلیهای خویشتن مغرور
که تیر آه من از سنگ خاره می گذرد
تو ای طبیب ازین گرمتر گذر قدری
بر آن مریض که کارش ز چاره می گذرد
به صد فسون بتان محتشم ز دین نگذشت
ولی اگر تو کنی یک اشاره می گذرد