دیگر که هوای گل خود روی تو دارد

بر هم زده دارد گل نازک ورقت را

عشق تو چه عام است که هرکس به تصور

هر شیفته کز جیب جنون سر بدر آرد

هر مرغ محبت که به آهنگ دمی خاست

هر دام که افکنده فلک در ره صیدی

هر بی سر و پا را که خرد راند چه دیدم

هر تیر که عشق از سر بازیچه رها کرد

هر خیمه که از وسوسه زد خانهٔ سیاهی

هر باد که جائی گل عشقی شکفانید

گر بوالهوسی یک غزل محتشم آموخت