73
غزل شمارهٔ ۱۵۱
ای لبت زنده کرده نام مسیح
به روان بخشی کلام فصیح
چهره ای داری از شراب صبوح
همچو خورشید نیم روز صبیح
هرچه می خواهی از جفا میکن
که صبیحی و نیست از تو قبیح
از شکر خوش ترست و شیرین تر
سخن تلخ از آن لبان ملیح
دیشبت به رکنابه بود مدار
کرده ای امشب آن کنابه صریح
از تو مائیم خسته و بیمار
دگران جمله سالمند و صحیح
آن صنم می زند خدنگ جفا
محتشم دست و پا چو صید ذبیح