درین ضعف آن قدر دارم ز بیماری گر انباری

ز بیماری چنان با خاک یکسانم که از خاکم

مرا حالیست زار ای دوستان ز انسان که دشمن هم

دل من تا نشد افکار عالم را نشد باور

چنان بازاری دل الفتی دارم درین کلفت

عجب حالیست حال من که در آیینهٔ دوران

کدامین بنده ام من بندهٔ صاحب ستاینده

ولیعهد محمدخان ولی سلطان دریادل

مطاع الحکم سلطانی که طبعش گر بفرماید

بدیع الامر دارائی که گر خواهد به فعل آید

مشابه بزم و رزم او به بزم و رزم فغفوری

جهان در قبضهٔ تسخیر او بادا که بیش از حد

بود تا حشر ارزانی به مسکینان و مظلومان

جفاگستر به فریاد است ازو اما نمی داند

نمی ماند برای جغد جائی جز دل ظالم

به رقص آمد ز شادی آسمان چون دهر پاکوبان

چو گردد تیغ نازک پیکر او در دغا عریان

به حرب او بیا گو خصم تن پرور که می آید

عبوری بس از آن آتش عنان بر خرمن اعدا

کند بوس لب تیغش بر اندام برومندان

محل گیرودار او که خونش می رود از تن

دو روزی گو لوای خصم او میسا به گردون سر

سلاطین سرورا با آن که هرگز حرفی از شکوه

شکایت گونه ای دارم کنون اما ز صد جزوش

تو را آن بنده بودم من که چون بر مسند دولت

نپردازی به حال من نپرسی حال من از کس

نگوئی زنده است آن بندهٔ رنجور مایانه

فرستم نظم و نثری هم که خواهد عذر تقصیرم

ندارد محتشم زین بیش تاب درد دل گفتن

بود تا استراحت جو سر از بالین تن از بستر

تن بستر فروزت باد دور از بستر کلفت