به صبر یافت نهال امید نشو و نمائی

گدا به خسروی افتاد کز حمایت طالع

سری که بود ز پستی گران رسید به گردون

به گل فرو شده خاشاک بحر غم بسر آمد

برنگ نخل خزان دیده بودم از غم دوران

اگر چه بخت به دامن کشید پای مرادم

به تن رجوع کن ای جان نیم رفته که دل را

به گو شمال زمانم اگر رسید چه قانون

جه جا حریم در پادشاه زادهٔ اعظم

نهال نورس بستان احمدی که به گردش

خلاصه نسب پاک حیدری که شنیده

سمی حیدر صفدر که صفدران جهان را

ولی عهد ابد انتساب خسرو دوران

چراغ دوده فروز خدایگان سلاطین

دمادم است که تدبیر شه رساند جهان را

سیاهی که به زنجیر عدل بسته بر آتش

فلک که دارد از انجم هزار دیده روشن

سپهر تیز روش در رکاب غاشیه داری

به وضع شخص جلالش فلک حقیر لباسی

به جنب مشعل درگاه عالیش مه گردون

شب از جلای وطن دم زند چو نعل سمندش

حسام او که به سر نیز وا نمی شود از سر

شه جهان به جهانگیریش کند چه اشارت

فلک به رقص درآید ز خرمی چو برآید

زهی رسانده منادی رسان خوان عطایت

به ناز می نگرد حرص درد و کون که دارد

ز ریزش مطر لطف بی دریغ تو رسته

توئی که از پی گنجایش جلال تو باید

فلک ز بهر صعود تو با رفیع مقامی

بنا نهنده این نه بنا مگر نهد از نو

ز بار حلم تو کز عرش اعظم ست گران تر

کند چو از جرس محمل جلال تو دعوی

اجل به تیغ و سنان تو کار خویش گذارد

عجب که کلک هوس در قلمرو تو برآید

به چرخ داده قضا مهر داری تو همانا

مصلی ایست به عهدت فلک که بهر مصلی

برای خصم تو گردیده در بلندی و پستی

آیا گل چمن حیدری که در چمن تو

دمی که در طلب نظم بنده حکم معلی

هزار سجدهٔ بی اختیار کردم و گشتم

دو چیز باعث تاخیر شد که هریک از آنها

یکی تهیه ترتیب رطب و یا بس دیوان

یکی دگر عدم کاتبان که آن چه ز نظمم

پس از تجسس کامل که یک دو کاتب کاهل

بهر طریق که بود آن چه گشته بود مرتب

بر آستان که مهم دو روزه را به دو هفته

که پای خامه ایشان نداشت چون قدم من

غرض که مختصری شد نوشته تا رسد اکنون

تتمه سخنان نیز بعد ازین متعاقب

نکوترین صور سود این که خود برساند

فغان که پای رسیدن به آن جناب ندارد

دو پا اگرچه به یک موزه کرده شخص توجه

فلک حشم ملکا محتشم گدای در تو

تهی ست ارچه کفش لیک از کمال تو کل

ولیک می کند از شاه و شاه زادهٔ عالم

که تا زبان بودش بعد ازین به شغل ثنایت

همیشه تا به ملوک اعتکاف پیشه گدایان

پناه جان تو باد آن دعا که تا به قیامت