من و دو اسبه دوانیدن کمیت قلم

من و مجاهده در راه دین به کلک و زبان

من و رساندن صیت ثنا ز غرفهٔ ماه

ولی خالق اکبر علی عالی قدر

علیم علم لدنی کزو ورای نبی

امین گنج الهی که راز خلوت غیب

محیط مرکز دل کانچه در خیال هنوز

شهی که خواهد اگر اتحاد نوع به جنس

و گر اراده کند فصل را مبه این نوع

دل حقیر نوازش که جلوه گاه خداست

ز فرش چون ننهد پا به عرش بت شکنی

به معجزش زد و صد ساله ره رساند باد

به جنب چشمهٔ فیضش سر تفاخر خویش

چه او که دیده امینی که در حریم وصال

پس از رسول به از وی گلی نداد برون

در آمدن به جهان پای عرش سای نهاد

قدم نهاد برون هم به مسجد از دنیا

دو در یک صدفش را نمونه بودندی

به بحر اگر فتد اوراق مدح و منقبتش

ببین چنین که رسیده است از نعیم عطا

علی الخصوص به سر خیل منقبت گویان

فصیح بلبل خوش لهجه کاشی مداح

به مدح شاه عدو بندش از مهارت طبع

اگر به سر خفی بود اگر بوجه جلی

به پیروی من گستاخ هم برسم قدیم

به قدر وسع دری سفتم از تتبع آن

ورش خرد به ترازوی طبع سنجیدی

در انتظار نشستم به ساحل امید

کی از ریاض امل سر برآورد نخلی

رساند مژده به یک بار هاتفی که نوشت

سپهر کوکبه طهماسب پادشاه که برد

مجاهدی که ز تهدید او بدیدهٔ کشند

شهی که خادم شرعند در عساکر او

ز صیت تقویش از خوف نام خود لرزد

ز بیم شحنهٔ ناموس او عیان نشود

ز دست از شفق آتش بساز خود زهره

سحاب با کف او داشت بحث بر سر فیض

دل و کفش گه ایثار در موافقت اند

سهیل لطفش اگر پرتو افکند بر زیر

مه سر علم او کند چو پنجه دراز

عمود خاره شکن گر کند بلند شود

خمد ز گرز گران سنگ او اگر به مثل

مبار زانش اگر تاخت بر زمانه کنند

به خیمه گاه سپاهش زمین کند پیدا

سگ درش نبود گر به مردمی مامور

فسون حفظش اگر بر زمین شود مرقوم

ز شهسوار عرب کنده شد در از خیبر

فلک به باطن و ظاهر نمی تواند یافت

جهان به معنی و صورت نمی تواند جست

عجب تر آن که یکی کرده با یکی ز خلوص

فلک سئوال کنانست ازین تواضع و نیست

بدر که شاه ولایت بود چرا نزند

مهم دنیی و عقبی فتاده است مرا

کزو به روضهٔ رضوان رسم چه مرده به جان

یگانه پادشها یک گداست در عهدت

ز بار فقر به جانست و خم نکرده هنوز

برون نرفته برای طمع ز کشور شاه

کنون که عادت فقرش نشانده بر سر راه

همان به حالت خویش است و بی نیازی را

هان به وقت همت مدد نمی طلبد

اگر کریم به بارد ز آسمان حاشا

چو داغ با دل خونین نشسته تا روزی

قسم به شاه و به نعماش کانچه گفتم ازو

چو محتشم شده نامش اگر مسمی را

همیشه تا ز پی بردن متاع بقا

برای پاس بقای تو از کمند دعا