سایهٔ خورشید عونت هفت گردون را سپر

کوه می بندد خیال اما نمی بندد کمر

نسخهٔ قانون تدبیر تو دارد در نظر

چون زبان از نطق و گوش از سامعهٔ چشم از بصر

در یکی از کفه های اعظم شمس و قمر

گوید از دهشت زمین با آسمان این المفر

از سپاه خصم بربندد ظفر بار سفر

نصرتش شاخ است و فتحش برگ و اقبالش ثمر

فتوی آزارشان از هیچ مفتی معتبر

گردد اندر هفت ملت خون معصومان هدر

می توان نقص جمادیت بدر برد از مدر

حالت جر زود در ترکیب رفع از حرف جر

ای خدیو نامدار نامجوی نامور

این همه لطف مقال و این همه حسن سیر

توشمالت بهر یک مهمان چو آرد ماحضر

نیست در چشم گدا چیزی مکررتر ز زر

بس که شهری را درد دامن سپاهی را سپر

ای ضمیرت با قضا در کشتی دانش قدر

ز اعتماد عفوت اما می کنم از دل بدر

کز ممر مسکنت شد خانه ام زیر و زبر

یک سر مو نشاهٔ نشو و نما در خشک و تر

از جوابی هم نشد گوش امیدم بهره ور

از درت من دورتر هر سال از سالی دگر

کاندرین حالت به خویشم واگذاری این قدر

مسندمنصوب من از همگنان مرفوع تر

بختیان من به پیش آهنگی از گردون گذر

قاب و قوسین است آماج سهام کارگر

پشت من گرم است ازین ای آفتاب بحر و بر

باز شامم می تواند کرد از مهرت سحر

بر دعای او کن ای داعی سخن را مختصر

تا ز اشرار است مالک آتش افرزو سقر

وز شقاوت دشمنانت را سقر بادا مقر