شبی به دایتش از روزگار هجر به تر

شبی در اول دی شام تیره تر ز عشا

شبی عیان شده از جیب او ره ظلمات

شبی چو غره ماه محرم اول او

شبی مشوش و ژولیده موی چون عاشق

شبی جواهر فیضش ز افسر افتاده

شبی ز آهن زنگار بسته مغفروار

ز شام تا به دو پاس تمام آن شب بود

زمان زمان به سرم از وساوس بشری

گهی ز وسوسه بی کسی و تنهائی

گهی ز کید اعادی دلم در اندیشه

گهی ز فوت برادر غمی برابر کوه

گهی ستاده مجسم به پیش دیده و دل

که در ولایت هند از عداوت گردون

گذشت برخی از آن شب برین نمط حاصل

چو بعد از آن سپه خواب براساس حواس

گذشت اول آن خواب اگرچه در غفلت

چه دید دیدهٔ دل افروز عالمی که در آن

ز مشرقش که نجوم بروج دولت را

ستاره ای بدرخشید کز اشعهٔ آن

سهیلی از افق فیض شد بلند کزان

غرض که پادشهی بر سریر عزت و جاه

من گدا متفکر که این کدام شه است

ز غیب هاتفی آواز داد که ای غافل

پناه ملک و ملل شاه و شاهزادهٔ هند

فلک سریر و عطارد دبیر و مهر ضمیر

نظام بخش خواقین دین نظام الملک

نطاق بند خواقین گره گشای ملوک

بلند رتبه سورای که رخش سرکش او

هژبر حملهٔ دلیری که شیر چرخ پلنگ

مصاف بیشه نهنگی که زورق گردون

ز جا بجنبد اگر تند باد صولت او

گهی ز دغدغهٔ ناقه کش بر افتد نام

گر استعانه کند ماه ازو به وقت خسوف

و گر مدد طلبد مهر ازو محل کسوف

چو خلق او ره آزار را کنند مسدود

ز گرمی غضبش سنگ ریزه در ته آب

مهی بتافت که از پرتو تجلی آن

سپهر مرتبهٔ شاها به رب ارض و سما

به شاه تخت رسالت محمد عربی

به جوشن تن خیرالبشر علی ولی

که نور چشم من آن کودک یتیم غریب

به لطف سوی منش کن روانکه باقی عمر

امید دیگرم اینست و ناامید نیم

به اهل بیت محمد که ذیل طاهرشان

به آب چشم یتیمان کربلا که بود

به دفتر کرامت نام این گدا بنگار

چنان به کام تو باشد که گر اراده کنی