رفت و دلم تا به قیامت نگران شد

کامی که میّسر نشد از وی، همان شد

آن قصه که از نقطه پرگار شروع شد

در دایره قسمت ما، بی کون و مکان شد

چون دلِ آواره ی ما را نشان داشت

هر لحظه به تیری روان، در پی آن شد

آن لحظه که  برخواست، از دل سوخته ناله

از نغمه موزونش، جگر خون فشان شد

احسان محسن زاده

بجای کش تِلی بنداز برآن مو

که کوتاه گشته و زیبا، شدی قو

نگاهت می کند آیینه هر روز

که گشته مات از آن چشمان جادو

تبسم کن بزن لبخند شیرین

دل از شوق تو دارد شور و نیرو

قدم هایت چنان موزون و زیبا

که با رقص تو باید گفت یا هو

که آوازی، بر این لب‌های خسته

مثل فاخته که گوید هی کو کو