دیدمت میان رشته های آهنین

دست بسته

در میان شحنه ها

در نگاه خویشتن

شطی از نجابت و پیام داشتی

آه

وقتی از بلند اضطراب

تیشه را به ریشه می زدی

قلب تو چگونه می تپید ؟

ای صفیر آن سپیده ی تو

خوش ترین سرود قرن

شعر راستین روزگار

وقتی از بلند اضطراب

مرگ ناگزیر را نشانه می شدی

وز صفیر آن سپیده دم

جاودانه می شدی

شاعران سبک موریانه جملگی

با : بنفشه رستن از زمین

به طرف جویبار ها

با : گسسته حور عین

ز زلف خویش تارها

در خیال خویش

جاودانه می شدند

آنچه در تو بود

گر شهامت و اگر جنون

با صفیر آن سپیده

خوش ترین چکامه های قرن را

سرود