خوابیده اید زیر جبه ی ابریشم نسیم

تن بر سریر سبزه

رها کرده

چون شمیم

دستت به روی سبزه و سر خفته روی دست

دور از گزند گردش پرمای زنجره

کز آن طرف جدار خموشی را

سوراخ می کند

بر سبزه زیر آبی بی ابر آسمان

آفاق را به مردمک دیده دادی

این چیست این که لحظه ی بی خویشی تو را

آشفته می کند

این تیک و تک ساعت مچ بند

زیر سر

یا این صدای چشمه ی جوشان عمر توست

کاین گونه قطره قطره

به مرداب میچکد ؟